اشعار

ای که وجود پاک تو آئـیـنـۀ زهـراست            هر جا تو باشی اسم بابایت علی آن‌جاست

هر جا تو باشی خواهرت آن‌جاست بی‌تردید            هر جا تو باشی ردّ پایی از برادرهاست

امـا تو پـنـهـانی در این پـیـداییِ روشن            این‌گونه پیدا بودنِ پنهان عجب زیباست!

تو زینبی تو اُمِّ کـلـثـومی؛ یکی هـسـتید            »صغری» و «کبری» چیدن تاریخ بی‌معناست

در خطبه‌هایت خطبه‌های فاطمه جاری‌ست            در خطبه‌هایت خطبه‌های مرتضی پیداست

تو خطبه خواندی کوفه و شام از نفس افتاد            این حرف‌ها تیز است، برنده‌ست، بی‌پرواست

از شعله‌های شعرهایت سوخت جان شهر            در سینۀ مردم هنوز از گریه‌ات غوغاست

از آن روایت‌های سوزان می‌شود فهمید            در سینه‌ات تا لحظۀ پرواز عاشوراست

ای نامـۀ سـر به مهـر مکـتـوم            ای مــادر صـبـر، اُمِّ کـلـثــوم!

ای لالــۀ بــوســتـــان احــمـــد            ای حاصل وصلت دو معصوم

مجـهـول جهـانـیان، چو زهـرا            چون زهره، ولی به عرش، معلوم

نان و نـمـک تو خـورده مـولا            در آن شـب واپـسـیـن مـحـتـوم

مـانـنـد حـسـیـن، گـشـته جاری            آوازه‌ات از حـــجـــاز تـا روم

شــرمــنــدۀ خــطــبـۀ بـلـیـغـت            مـنـظـومـۀ هـر کـلام مـنـظـوم

در صبر و وقار، همچو زینب            پـرونـدۀ ظـلـم کـرده مـخـتــوم

هم ظلـمـت کـوفـه از تو نابـود            هـم شـام سـیـاه، از تو مـعـدوم

جـانـم بـه فــدای خـاک پــایـت            ای سـرو خـمـیـده، اُمِّ کـلـثـوم!

چه خوب آموختی تحت لوای مادرت باشی            تمام عـمر زیر سـایـۀ تـاج سـرت باشی

صدف باشی و بی‌اندازه فکر گوهرت باشی            خودت می‌خواستی تحت‌الشعاع خواهرت باشی

نوشتی در کتاب فاطمیون خط به خط "زینب"

قدم برداشتی گفتی فقط "زینب" فقط "زینب"

مدینه از حسن هم یک نفر مظلوم‌تر دارد            همان خواهر که از حال دل خواهر خبر دارد

فدای اُم کـلـثومی که فرمان از پدر دارد            که جای خویش زینب را همیشه در نظر دارد

برای یاری زهرا، دو دم را مرتضی آورد

علی می‌خواست تا زینب دوتا باشد، تو را آورد

قسم بر غربت تاریخ؛ این ترفند ممکن نیست            دروغ محضشان کافی‌ست؛ این پیوند ممکن نیست

علی باشد به این وصلت رضایتمند؟ ممکن نیست            به تیغ خشمگین مرتضی سوگند؛ ممکن نیست

فلانی را بگو شهر نـبی دروازه‌ای دارد

نمی‌داند مگر که هر کسی اندازه‌ای دارد

در این مکتب که حفظ شأن کعبه می‌شود لازم            تویی کعبه، که گرد تو جوانان بنی‌هاشم

برادرزاده‌هایت از ادب پیش تو چون خادم            حجابت قامت اکبر، رکابت زانوی قاسم

چنان عباس، جانت از وفاداری لبالب بود

که بعد از کربلا کارت علمداری زینب بود

شنیدم ساربان نامهـربانی کرده با سرها            سوار ناقه خـواهرها، سوار نی برادرها

چهل منزل شدی سنگ صبور داغ مادرها            چهل منزل کشیدی خار از پای کبوترها

گمانم خوب فـهـمیدی پریشانی زینب را

که بستی با سکینه زخم پیشانی زینب را

ای پـلـه‌هـای مـنــبــر تـو آسـمــان‌هـا            پامنبری روضه‌هایت، روضه‌خوان‌ها

مثل امیـرالمـؤمـنـیـنی، خـطـبـه‌هـایت            پیچـیـده در گـوش زمان‌ها و مکان‌ها

ای سایه‌بان عصمت تو ماه و خورشید            ای در پــنـاه غـیـرت تـو ارغـوان‌هـا

هر تازیـانه خطی از غـم‌نـامه‌ات بود            ای شانه‌هـایت شرح حال نیـمه‌جان‌ها

هـمـراه زیـنب بـیـن گـودالِ تـفـحـص            گـشـتی به دنـبال نـشان از بی‌نشان‌ها

همراه زینب در هجـوم سنگ و آتش            بـــودی پـــنــاه بـی‌پــنــاه الامــان‌هــا

هـمراه زینب روضـه‌های بـاز دیـدی            بـازارهـا، رقـاصـه‌هـا، آوازخـوان‌هـا

تابـیده است از دو نـظـر بر تو آفـتاب            هم دخـتـر حـسـینی و هم دختر رباب

هرچند "آمنه"ست و "امینه"، ولی حسین            نام تو را سکـیـنـۀ خود کرده انتخـاب

دربــارۀ مــقـام بـلـنـد تـو گـفـتــه‌انــد:            ممـسوس در خـداست شـبـیه ابوتراب

در هر دو عالم از سر ارج و بها تو را            شد "فخرة‌النسا" لقب از "سیدالشباب"

از آن زمان که راویۀ "شیعـتی" شدی            دیگـر برای شیـعـه گـوارا نـبـوده آب

در کـربـلا و کوفه و شام و مدیـنه هم            شد قوت غالب تو فقط غصه و عذاب

درد تو را شـنـیـده‌ام از سهـل‌ساعـدی            داغ تو را گرفـته‌ام از مجـلس شـراب

"بس کن که ناله‌ات جگرم را کباب کرد!"            این حرف را شنیده‌ای از فاطمه به‌خواب

رویش سیاه باد و دو دستـش بریده باد            هرکس که دست‌های تو را بسته با طناب

هرچند گریه پلک تو را زخم کرده است            هرچند رأس رفته به نی، برده از تو تاب

یک رکعت از نوافـلـت اما قـضا نشد            گیرم هزار بار رسیـدی به اضطـراب

با ما بگو که زینب مضطر چکار کرد؟            وقتی که سُم اسب گرفت از گلش گلاب

ای روضه‌خوانِ واقعـۀ کـربـلا! بگو؛            با اشک خود چگونه به‌پا کردی انقلاب

سرهای غیرتی سر نی سنگ خورده‌اند            تا دشمن از شما نـتوانـد بـرد حـجـاب

ای بـشکـند دهـان قـلـم‌هـای روزگـار            وقتی کم است نام تو در این همه کتاب

شأن تو باشکوه‌تر از حرف‌های ماست            هرکس دروغ بسته به تو خانه‌اش خراب!

باشد دعـای خـیر تو تعجـیل در فـرج            زیرا دعای خسته‌دلان هست مستجاب

نَفَس چو تیغ دو دم می‌کشید گاهِ غضب            نداشت دستِ کمی خطبه‌هایش از زینب

نبود در پی نفرین؛ وگـرنه عمر زمین            به سر می‌آمد اگـر آه می‌نـشـاند به لب

ربـاب بـود ربــابـی کـز آفــتــابِ بــلا            اگر چه سوخت سرش، پای او نرفت عقب

نرفت معجرش از سر کنار، باری هم            رسد به فاطمه او را درختِ اصل و نسب

زمین توان کـشیدن نداشت حُجـبـش را            قـدم به زانـوی اکـبـر گـذاشـت امّ ادب

سکینه آن‌که همین در مقام او کافی‌ست            حـسین فـاطـمه خـیرالنـساش داده لقب!

کنار زینب کـبری عَلَم گرفت به دوش            رَود که فتح کند شام را وجب به وجب

سزد برابر نطـق فـصـیح او همه عمر            زبـان به کـام بـگـیـرند شاعرانِ عرب

ز تـیـر خـطـبـۀ او، بـعـدِ بـاءِ بـسـم الله            به خاک تیره نشستند شامیان همه شب

سپـس به تـیغ سخن بر یـزیـد وارد شد            چـنان عـلی که بیاید به کـشـتن مرهب

زبان به عجز گـشودند چون درِ خـیبر            شکست خورد به نطقش سپاهِ جنگ طلب

به دست نالۀ خود می‌شکست بت‌ها را            ز پا فـتـاد به پـا آن‌که کـرد بزم طرب

به عمّه گفت: بگو چوب خیزران نزنند            که جای بـوسه پیـغـمبرست بر این لب

آهای زادۀ هند! از سرش چه می‌خواهی            تنش بس است که تازانده‌ای بر او مرکب

به نیزه شد سرِ قرآن، قسم به کهف رقیم            تو از معاویه هم بدتری، چه جای عجب

سـخـن تــمـام کـنـم آه از خـرابـۀ شــام            که ماه در طـبق آمـد به دیـدن کـوکـب

با وضو سمت قـبله رو کردم            نـذر تـو شـعـری آرزو کردم

هرچه روح القدس حواله کند            نظر لـطف اگر سه ساله کـند

از شـکـوهـت مـدام بـنـویـسم            شـعــر بـا احـتـرام بـنــویـسـم

گـفـتـمت کـوه، بـاز کـم گـفتم            به همان شـیـوۀ خـودم گـفـتـم

خواندمت نور، بیش از آن هستی            برتر از وصف شاعران هستی

دخـتـر و خـواهـر ولـی خــدا            هـمـه جــا یـــاور ولــی خــدا

عصمت الله، دخـتر معـصـوم            سـیـنـه‌ات مـهـبـط تمام عـلوم

آیـــنـــه زاده‌ای و آیـــنـــه‌ای            اِسـمـاً و رسـمـاً عـین آمنه‌ای

در دلِ مــا بــرو بــیــا داری            عطر و بوی حسین را داری

نـــوۀ فـــاتــح حُــنـیـن تـویـی            آن‌که دل برده از حسین، تویی

متقن است این حدیث، صد در صد            دوست دارد حسین بیش از حدّ

خانه‌ای را که تو در آن هستی            عشقِ بابا، سکینه جان هستی

دخــتــر مــاه و آفــتــابـی تـو            دســت‌پـــرودۀ ربــابــی تـــو

مـسـتـحــق نــوازش عـبــاس            ذکـر نـامـت نـیـایـش عـبـاس

به حـیـایت کـسی ندارد شک            زیـنـبی در قـواره‌ای کوچک

عمه سنجـاق بر سرت می‌زد            بوسه از روی معجرت می‌زد

وارث اقــتــدار فــاطــمــه‌ای            مـظـهـری از وقـار فاطمه‌ای

در گـلــویـت طـنـیـنِ غُـرَّنـده            خـطـبه‌ات تنـد و تیز و برنده

خطبه‌ات تیغ ذوالـفـقارت شد            کوفه از مرد و زن دچارت شد

خـطـبه‌ات شد مـفـتح الابواب            مـرحـبـا شـیـرْدخـتـرِ اربـاب

دیـدنی بود نُـطق حـیـدری‌ات            جـلــوات عــلــیِ اکــبـری‌ات

هــمـه دیــدنــد انــقــلابـت را            نـور جـاریِ در حـجـابـت را

روســریِ دگـر نــیــاز نـشــد            گـره مـعـجـر تـو بــاز نـشــد

مـدح ناب تو را روایت گفت            از بزرگی‌ات، از عفافت گفت

روزگـاری شـُدیـد عـازم حج            خـبر آمـد که در مـراسم حـج

گرم تکبیر، غرق در صلوات            موقع رمی تک تک جـمرات

ریگ از دست خسته‌ات افتاد            کی به مکروه، نفْس تو تن داد؟

نفْس پاک تو کی بهانه گرفت؟            خاتـمت کـفر را نشانه گرفت

همسفر بود اگرچه دور و برت            نــشـدی وامـدار هـمـسـفـرت

نـشدی خـم که ریگ برداری            شرم داری چه شـرمِ بسیاری

پیش از آن‌که به خیمه‌ات برسی            حـجم جـسم تو را ندیـد کسی

شــام امـا نــظـاره‌ات کـردنـد            مـلاء عـام اشـاره‌ات کـردنـد

"وابتلاکم بنا "ی تو روضه‌ست            بُغضِ در گفته‌های تو روضه‌ست

لحـن نامـحـرمان عـذابت داد            شـمـر بـا نـاسـزا جـوابت داد

با دلی غرق درد و غم رفتی            بـیـن بـزم شـراب هـم رفـتـی

آب پیـش ربـاب می خـوردنـد            پیش چشمت شراب می‌خوردند

سـرِ در بـین تـشـت را دیـدی            هر چه آنجا گـذشت را دیدی

بی‌جهت گـیسـویت سپـید نشد            خیزران خسته شد، یزید نشد

از حسن هرچه که در مرثیه کمتر سخن است            اُمِّ کلثوم غریب است چنانکه حسن است

غمش آنقدر بزرگ است که هر روضۀ آن            مثـنـوی گـر بشود دفـتر هـفتاد من است

شیر دل می‌شود آن مرد که فرزند علی ست            دختر فاطمه هر کس بشود شیر زن است

زینب دیگری از کـربـبلا رفـت به شـام            دختر دیگر زهراست که دور از وطن است

کربلا دید زنی را که قـد افراشت و شد            مرثیه خـوان حسینی که بدون کفن است

خیمه می‌سوزد و زن حال عجیبی دارد            شاهد آتـش در با خـبر از سـوخـتن است

شـام بـازار بـدی دارد و گـر ز سخـنش            هرکجا حرف کنیز آمده دندان شکن است

روضه‌خـوان هـمۀ مـرثـیـه‌هـا شد مثـلاً            روضۀ چوب میان آمده، حرف از دهن است

کوچکـتری و در پناه خواهرت هستی            هر لحظه در پیش نگاه خواهرت هستی

بـار بـلا بر دوش زیـنب هـست اما تو            هرچه نباشد تکـیه‌گاه خواهرت هستی

از مـعـنی اُمُّ المـصـائب کـم نداری تو            وقتی شریک سوز و آه خواهرت هستی

با این کبودی‌های دست و صورت و بازو            آئـیـنـه‌دار روی مـاه خـواهـرت هستی

دنـبـال اطـفـال بـرادر در دل صحـراه            همراه خواهر در سپاه خواهرت هستی

ای یــادگــار آخــریـن خــانــۀ زهـــرا            آیا رفـیـق نـیـمه‌راه خـواهـرت هـستی

برگرد نـفـس مطـمئنه با تـنی مجروح            فردای محشر تو گواه خواهرت هستی

پروردۀ‌ زهراست‌ از این‌ رو رشیده‌ست            دریـای بی‌پـایانِ اوصـاف حـمـیده‌ست

او زینب‌ صُغری‌ست این‌ یعنی‌ خدا، باز            “زیـنت”برای شـاه مـردان آفـریده‌ست

مانند زهـرا؛ مثل زینب؛ چون خـدیجـه            او افــتـخـارِ بــانــوانِ بــرگُـزیـده‌سـت

آنسان که ما زهـرا تـر از زینب ندیدیم            چشم فـلک زینب‌تر از او را ندیده‌ست

وقتی‌ که دِق کرده‌ست از داغ حُسینش            فرض‌ است بر ما که بگوئیم او شهیده‌ست

او‌ از طـفـولـیت شـبیه خواهر خـویش            مـاتم‌ کـشـیـده؛ زجر دیده؛ داغـدیده‌ست

پیری قبل از موعـد او بی‌سـبب نیست            بر شـانـه از آغـاز بار غـم کـشیده‌ست

این سرو پا برجا اگر قدّش کمانی‌ست            میراث‌ادارِ مـادری قـامت خـمـیده‌ست

خاکم به سر، زخم زبان از شمر خورده            وقـتـی دم دروازۀ سـاعـت رسیـده‌ست

خاکم به سر، از آفـتاب گرم و سوزان            هم چادرش پوسیده هم رنگش پریده‌ست

از کعـب نـی بـایـد بـپـرسی چند منزل            جـان یـتـیـمان بـرادر را خـریـده‌ست؟

اینکـه رقـیّـه تـشـنه جان داد و گرسنه            در بـینِ ویـرانه امـانـش را بُریـده‌ست

دسـت من و دامـان تـو یا اُمِّ کـلـثـوم            جـان و تـنـم قـربـان تـو یا اُمِّ کـلـثوم

درد مـن و درمـان تـو یـا اُمِّ کـلـثـوم            چـشم من و احـسـان تو یا اُمِّ کـلـثـوم

 تو جـلـوۀ زهـرا و نـور مرتـضایی

تو نـور قـلـب فـاطـمـه نـور خـدایـی

هم جان زهـرایی و هم جـانان حیدر            هم روح زهرایی و هم ریحان حیدر

شد جان احمد مرتضی تو جان حیدر            ای جان به قـربان تو و قربان حیدر

تــو دلــبــر اربـاب‌هـای عـالـمـیـنـی

جان عـلی، جان حسن، جان حـسینی

تـو اُمِّ کـلـثـومـی نـشـد قـدر تـو پـیـدا            قدر تو پیـدا می‌شـود در صبـح فـردا

ای زینب دیـگـر به اهـل بیت طـاهـا            مدح تو بس نور علی هستی و زهرا

وصف تو را باید بهـشـتی‌ها بگـویند

باید نـبـی و حـیـدر و زهـرا بگـویند

از کـودکی با درد و غـصـه آشـنایی            مثل حسن تو غـصه دار کـوچـه‌هایی

از غـصـۀ مـادر هـمـیـشـه در نوایی            تـو شـاهـد اشـک روان مـجـتـبــایـی

تو بـودی و آهی که مانده کـنج سینه

تـو بـودی و زخـم غـم یـاس مـدیـنـه

گـویـنـد در را دیـده‌ای و مـیخ در را            در پشت در یک مادر کشته پسر را

با دست بسته حیدر خونین جگـر را            در بین آن کوچه چهل بی‌پا و سر را

دیدی به مسجد مرتضی را می‌کشیدند

کـفـتـارها شـیـر خـدا را می‌کـشـیدند

تو محـو الـطـاف خـدا بـودی همیشه            با سـیـنـه‌ای غـرق بـلا بودی همیشه

غرق غم و صبر و رضا بودی همیشه            تو روضه خوان کربلا بودی همیشه

دیـدی به دشـت کـربـلا رأس بُـریـده

دیـدی ز غـصـه قـامت زینب خـمیده

او هم کنار پیکر بی‌سر رسیده است            هم پای عمّه تا لب مقتل دویده است
افتاده روی سینۀ زخـمی‌تـرین شهید            از زخم سنگ و تیغ و عصا بوسه چیده است

او هم هزار و نهصد و پنجاه کینه را            در عمق زخم‌های گل چیده دیده است
پیغام کـشته بین دو دریا به شیعه را            از لابلای حـنجـر پاره شـنـیده است
از کربلا به کوفه و از کوفه تا به شام            کلّ مسیر، اشک نگاهش چکیده است
هر قطره آب خورده عمو را صدا زده            لطمه‌زنان روضۀ دست بُـریده است
بازار رفـته است به او حق دهید که            مثل تمام فـاطـمه‌ها قـد خـمیـده است
از نسبت کـنـیزیِ موسـرخِ بزم شام            هر صبح و شام رنج زیادی کشیده است
خوابی اگر رسیده به چشمان خیس او            با خوابِ تیرِ حرمله از جا پریده است
مرگـش فـرا رسیده ولی او حـقـیقـتاً            در کـربـلا مـیانۀ مقـتل شهـیده است

ای ‌جلـوه‌گاه‌ِ عـصمت خاتون‌ عـالـمـین            پرده‌نـشـین‌ِ قـصرِ حـیا؛ دخـترِ حـسـین

ای وام‌دار نـــور وجــودِ تــو آفــتــاب            مَکـنُـونـه گـوهـر صـدف دامن رُبـاب

بـسـیـار گـشـتـه‌ایـم؛ نـداری قـریـنـه‌ای            بیخود که نیست درخور نام سکـینه‌ای

بر ما رسیده‌ این‌ سُخـن ‌از شاهِ‌ کـربـلا            تو غـرق‌ در خـدا شـده‌ای از اَلَـست‌ها

شعری‌که‌ صَرف ‌مدح ‌تو شد دُرِّ ‌قیمتی‌ست            در خانه‌ای ‌که ‌نام ‌تو باشد چه ‌برکتی‌ست!

بر من که در دلم احدی نیست غیر تو            آرامـش اسـت در گِـرو ذکـر خِـیـر تو

فارغ نـبـوده‌ای نـفـسـی از غـم حـسین            ای ‌شصت ‌سال ‌سوخته‌ در ماتم‌ حسین

در کوچه‌های کوفه غرورت‌ شکسته شد            چون دست‌های ‌کوچکت از پُشت بسته شد

مـرثـیـه‌خــوان داغ شـهــیـدان کــربـلا            طـوبـای قـد خـمـیـده ز طـوفـان کربلا

سجده به‌ خاک ‌پای تو چون رزق ما نبود            شـد سـهـم خـارهـای بـیـابـان کــربــلا

یادت ‌که ‌هست پیش نگاه تو موج موج            «خون می‌گذشت از سر ایوان کربلا»

از ‌حال‌ رفت‌ گوش‌‌ِ تو وقتی‌ که‌ دشمنان            «کردند رو به خـیمـۀ سلطان کـربلا»

از حجم این مصیبت سنگین قدت خمید            بی‌سر تو را پدر چو در آغوش خود کشید

بیخود پدر نخوانده‌ به ‌گوش ‌تو«شیعتی»            از تـشـنگی نـبـود فـزون‌تر مـصیـبـتی

با بُغض گریه کردی و راه گلو گرفت            وقتی‌ عمو در علقمه از خون وضو گرفت

پس بعد از آنکه آب ز‌ شرم تو آب شد            اشک تو شـصت سال نـثار ربـاب شد

دیدی‌ چقدر در پی هم استخوان‌ شکست            بس تـازیـانه بر بدن دخـتـران‌ نشـست

اینها نـداشت تـازگی آری که پـیـش‌تر            پـیچـیـده تـازیـانه به بـازوی یک نـفـر

شلّاق‌ خورد بسکه‌ در آن‌ کوچه‌ از سپاه            انگـشت‌های فـاطـمه بی‌جـان شدنـد! آه

قـنفـذ به بال زخـمی بـانـو نکـرد رحم            شمشیر در غـلاف به بازو نکرد رحم

دنـیـا خـراب شـد بـه سـر شـاه لافـتـی            از هوش رفت حوریّه‌اش بین کوچه‌ها

بـا کــلامُ اللهِ نــاطــق هــم‌کـــلام!             ای سـکـیـنه! بر کـرامـاتت سلام!

مشعـل روشن ز مـصـباح الهـدی             در عـبادت غرق و مجـذوب خـدا

برتـرین زن‌های عـصر خـویشتن             یــادگــار مـــانــدگــار پــنــج تــن

در زنـان هـاشـمی صاحـب وقـار             خـانـدان فــاطــمــی را افــتــخـار

آفتابی خود که عمری در حجـاب             بــوده‌ای در سـایــه‌ســار آفــتــاب

ای فـصاحـت بی ‌نـوایت، بـی‌نـوا             صـد نـوا از نــای تـو در نـیـنــوا

در اســارت نــقـش ایـفـا کـرده‌ای             پا بـه پـای عـمـّه غـوغـا کـرده‌ای

در حـرم، در خـیمه‌گه، در قـتلگاه             در مـسـیــر کـوفـه و شـام سـیــاه

مـی‌درخـشـد نـام تـو، گـفـتـار تـو             اشـک تـو، ایـمـان تـو، ایـثـار تـو

خورده بر جان و دلت مُهر عطش             شام غـربت دیدی و ظُهـر عطش

از عـطش گـر چه ز پـا افـتاده‌ای             سهـم آب خـود به طـفـلان داده‌ای

در مـصـائـب پــایـداری کـرده‌ای             عـمّـه را با صبـر یـاری کـرده‌ای

در وداع آخــریـنـت بــا حــسـیـن             کز حرم برخاست بانگ یا حسین

اوّلـین کـس را که مـولا یـاد کـرد             نـام شـیـریـن تـو را فــریـاد کـرد

ای سـکـیـنـه حـامـی ایـتـام بـاش!             ای دل‌آرامِ حـــسـیــن آرام بــاش!

قـطـره‌های اشک بر سـیـما مـزن             شـعـلـه‌هـای درد بــر دل‌هـا مـزن

پـیـش‌تــر آ نــزد بــابــا پـیــش‌تـر             گـریـه‌ها در پیـش داری بـیـشـتـر

رفت در میدان و دیگـر برنگشت             برنگشت و از تن و از سر گذشت

رفت و پنهان از نظر شد منظرش             تا که دیـدی بـر فـراز نـی سـرش

طاقـت از کـف داده و دل باخـتی             خویش را بر خاک و خون انداختی

در وداع سـیـنـه‌ سـوز خـویـشـتـن             دست بـردی زیر آن خـونین بـدن

تا گـرفـتـی آن تـن صـد چـاک را             سـوخـت آهـت خـیـمـۀ افـلاک را

زان زیارت در فـضا هنگامه شد             پــاره‌هـای دل زیــارت‌نــامـه شـد

مـاه محـمـل باز انـجـم را بخـوان             «شیعَتی مَهما شَرِبتُم» را بخـوان

مُسلم شهید شد وَ تو خواندی حمیده را            مـرهـم نـهـادی آن جگـر داغ‌ دیده را

با واژه‌هـای سبـز تـسلّا و دست مهـر            ساحل شدی نگاه به طـوفان رسیده را

اینـک تو می‌روی و من امـا یتـیـم‌تـر            باید چگونه آن سر در خون تپیده را...

فردا کسی به دخـتر تو رحـم می‌کـند؟            آرام می‌کـنـنـد مـصـیبت کـشـیـده را؟

بگـذار قـدری اشک بریـزم به دامنت            تا حس کنم حرارت شعـری شنیده را

شعر من آتش است، عطشناک و ناتمام            بـایـد به انتـهـا بـبـرم این قـصـیـده را

مپرس حال دل داغدار و چشم ترم را            شکسته صاعـقۀ تازیانه، بال و پرم را

اگر فـرات به دجله بریزد و بخـروشد            نمی‌نـشـانـد، یک ذره آتش جـگـرم را

غروب بود که با کاروان، به شام رسیدم            در آفتاب رصد کن، حکایت سفـرم را

کـدام اقـیـانوس، از دهان رود شـنـیـده            تـغــزل کـلـمـات بــرادر و پــدرم را؟

چگونه سرو بمانم؟ که خط خاطره و خون            شکسته است دلم را، شکسته بال و پرم را

نه از لباس کهنه‌ات نه از سرت شناختم            تو را به بـوی آشـنـای مـادرت شـناخـتم

تو را نه از صدای دلنشین روزهای قبل            که از سکوت غصه‌دار حنجرت شناختم

قیام در قـعـود را، رکـوع در سجـود را            من از نـماز لحـظه‌های آخـرت شناخـتم

غروب بود و تازه من طلـوع آفـتاب را            به روی نـیـزه، از سـر منـوّرت شناختم

شکست عهد کوفه این گـناه بی‌شمار را            به زخـم‌های بی‌شمار پیـکـرت شناخـتـم

تو را به حس بی‌بدیل خواهر و برادری            به چـشم‌های بی‌قـرار خواهرت شناخـتم

اگرچه روی نیـزه‌ای ولی نگـاه کن مرا            نگاه کن؛ منم سکینه دخترت... شناخـتم؟

ای دسـتـه گل وحی به گـلـزار مدینه            قـرآن حسین ابن عـلی بر روی سینه
بر عـمـۀ سـادات هـمـانـنـد و قـریـنه            دریـای کـمالی و وقـاری و سـکـیـنه

هم فرش‌نشین استی و هم عرش مقامی
همه عمّه و هم خواهر و هم دختِ امامی

سـر تـا قـدم آئـیـنـۀ پـا تـا سـرِ زهـرا            زهرا به تو بالد که تویی کوثرِ زهرا
هم کـوثر زهرایی و هم دخـتر زهرا            با زینب کـبرا شده هـم سنگـر زهـرا

گردون شرف را ز ازل قـائمه‌ای تو
در شرم و حـیا فاطـمۀ فـاطـمه‌ای تو

هنگام دعا مرغ سحر با تو سخن گفت            هفتاد و دو تابنده قمر با تو سخن گفت
خورشید به بالای شجر با تو سخن گفت            از حنجر ببریده پدر با تو سخن گفت

ای نهضت سالار شهیدان به تو مدیون
تـو دختر قرآنی و قرآن به تو مدیون

نه نام سکینه، که وجود تو سکینه است            سر تا قدمت راضیه، مرضیه، امینه است
مهر تو به طوفان بلا نوح و سفینه است            جز زینب و کلثوم چه کس بر تو قرینه است؟

تو قلب حسین‌ استی و تو روح ربابی
در هُـرم عـطـش مـادر آئـیـنه و آبـی

پیغـمبر و زهـرای مطهـر به تو نازد            هـنگـام سخنرانی ت حیدر به تو نازد
عباس و حسین و علی‌اکبر به تو نازد            بر شانۀ بابا عـلی اصغـر به تو نازد

در کوفه گشودی لب خود را به تکلم
دیـدم پـدرت زد بـه سرِ نیـزه تـبـسـم

دیدی پـدرت سر به کـف دست نهاده            چون شعله کشیده سر و چون کوه، ستاده
بـر رفـتـن میدان ز حـرم کرده اراده            تـنهـا تـو ورا کـردی، از اسب پـیاده

پای فرسش را بـه کف دست گرفـتی
انگار که یک لحظه از او هست گرفتی

ای فـاطـمـۀ فـاطـمـه، ‌ای کـوثـر بابا            هـمـسنگـر عـمـه بـه کـنـار سـر بـابا
الـحـق که تویی پاره‌ای از پیکـر بابا            وز حـنـجـر بـبـریـده پــیـام آور بـابـا

تـنهـا نه هـمـین در دل آرام حـسیـنی
تـا روز جـزا حـامـل پیـغـام حـسیـنی

تو یک گل نیلـوفری از گـلشن زهرا            دامـان تو عکس گـلی از دامن زهرا
زیـبـد به تن پاک تو، پـیـراهن زهـرا            حـتی بـدنت گـشـت شـبـیـه تن زهـرا

آغـاز شد از دامن گـودال، خـروجت
تا گوشۀ ویـرانه چهـل بار عـروجت

ای جای لبت مانده بر آن حنجر پاره            اشک تو به هفتاد و دو خورشید، ستاره
عـبـاس به تـبخـال لـبت کرده نـظاره            حتی سر نی از تو خجل گشت دوباره

روئید گل از شرم تو بر صورت عباس
تو دست گرفتی به رخ از خجلت عباس

هر خانه که دارای رباب است و سکینه            آن خانه بوَد خـانه‌ای از شهـر مدیـنه
ای مانده تو را داغ روی داغ به سینه            ای خـون خـدا را به ره شام، رهـینه

وصف تو جـز از عترت اطهار نیاید
از «میثم» بی دست و زبان، کار نیاید

تو کـیـستی؟ چراغ بـهـشت مدیـنه‌ای            آئـیـنه‌دار حُـسن حـسینی، سکـیـنه‌ای
باید به رتـبه زینب ثـانی بخـوانـمـت            چون عمه‌ات به صبر نداری قرینه‌ای

در آسـمـان صبـر فـروزنده کـوکـبی
بـیـن تـمـامـی اُســرا رکـن زیــنـبـی

دشمن ذلـیل عزّ و وقار سکینه است            فریاد کـربلای حـسینی به سینه است
در مکـتب مجاهـدت و صبر و ابـتلا            ایثار و استقامت و ایمان گزینه است
هر چند درد و رنج اسارت کشیده‌ای
تو خصم را به بند حقارت کـشیده‌ای

روی تو آفـتـاب تـمـاشـای بـاب بـود            آئــیــنـۀ تــمــام نــمــای ربــاب بــود
در منطـق تو معجـزۀ نطـق مرتضی            پیغـام تو حیا و عـفـاف و حجاب بود
از سنگ و تازیانه که در شکوه نیستی
در قـتـلگه به پیکـر بی سر گـریـستی

در مجلس یـزید که قـلـبت کباب بود            دیـدی مـیان طـشت طلا آفـتـاب بـود
نامحرمت به دور و غمت بی‌حساب بود            بر چهره آستین و دو دستت حجاب بود
فریاد و آه و اشک و غم از گریۀ تو سوخت
حتی دل یزید هم از گریۀ تو سوخت

گاهی صدای گریه اصغـر شنـیـده‌ای            گه ناله در شـهـادت اکـبر کـشیـده‌ای
گاهی به روی خار مغـیلان دویده‌ای            گه حـنجـر بـریـده به گـودال دیـده‌ای
در هر بلـیّه حمد الهی‌ت بر لب است
الحق تو را مقاومت و صبر زینب است

ای یادگار فـاطـمه، ای دخـتر حسین            همگام زیـنـبـیـنی و هم سنگـر حسین
در راه شـام راهـنـمـایـت ســر پــدر            منـزل به مـنـزلی تو پیـام ­آور حسین
هر خانه‌ای که هست رباب و سکینه‌اش
باشد صفای روضه شهـر مـدیـنه‌اش

تو مصحف حسین و بهشت است دامنت            بر صفحـه جـمـال فـروزنده احـسنَت
پامـال حـرمتت شده از جور دشمنان            بـا تـازیـانـه آیـه نـوشـتـنـد بـر تـنـت
تـو راز نـاشـنـیـده ز بـابـا شـنـیده‌ای
تـو قـاصـد پـیــام گـلــوی بــریـده‌ای

ای پاکی و عفاف و حیا شرمسار تو            دشـمن حـقـیـر مـنـزلت و اقـتـدار تو
پیـوسـته بـاد بـاغ شـهـادت بـهـار تو            تا روز حـشـر گـریه «میثم» نـثار تو
قلب حسین و چشم و چراغ مدینه‌ای
سرتا قـدم جلال و وقـار و سکینه‌ای

کـنـد تـکـیـه بر اقـتـدارت خـیـام            کـه رکـن خـیـامـی و والا مـقـام

سـکـونی به سکّـانِ فُـلک نجات            از این رو سکینه تو را گشته نام

گواهم همین تلّ در پیش روست            تو را سجده برده‌ست دشت قـیام

به نـفـس نفـیس تو هم باز گشت            ضـمـیرِ “عـلـیکـنَّ مِـنّی السّلام”

تو آن کعـبۀ تـیره‌پـوشی که نور            حجاب تو را کرده است استـلام

کـمالی چـنـیـن و جـلالـی چـنان            عـلی‌وار و زهـرا نـشـانی تـمـام

نـرفـتـه نـخ معـجـرت دست بـاد            نـدیـده جـمـال تو را صبـح شـام

تـجـلّـی زهـرا! نـبـود این بـعـیـد            که خـیـر الـنّـسـایت بـنـامـد امـام

بـکـش تـیـغِ آه و دو دم سـر بـده            الا ذوالـفــقــار عــلـی در نــیــام

بخـوان خـطـبه تا یـادمان آوری            « کـلامُ الامـیـرِ امـیـرُ الکـلام»

به تعـظـیم شـأنت جـهـانی اجـیر            امیـری تو و شام و کـوفه اسـیر

عـلی خویی و زین أب مـنصبی            از آن رو کـه آئـیـنــۀ زیــنــبــی

وقـاری که جلـباب پوشیده است            حیایی که در نـور پـیچـیده است

از آن خـانه‌ای که تویی و رباب            نـرفـته حـسـین‌ت به پـای شـتاب

عـفـیـفـه، جـلـیـله، کـریـمه لـقـب            تو نـور خـدایـی نـسب در نـسب

چه نوری که بر عالمی چیره شد            به خورشید کی میتوان خیره شد؟

ندیـدنـد جـز نـور در محـضرت            گره‌های کوری‌ست بر معجـرت

به یک آه تو خـم شود پشتِ دین            بـیا مـثـل زینب به مـنـبر نـشـین

علی گونه با خـطبه کـولاک کن            بخوان مسجد کـوفه را خاک کن

بخـوان تا بـلـرزد زمین و زمان            بـگـو اسـکـتوا لب بـبـنـدد جهان

که کـوفـه عـلـی را تجـسّـم کـنـد            که زنگ شتر دست و پا گم کند

که مسجد بلـرزد ستون تا ستون            بکش کار ما را به مرز جـنـون

بـدا آنکـه شـد گـرمِ تـوهـیـن تـو            کـنـد کـاخ را خـاک، نـفـرین تو

به زیـنـب ولـی اقـتـدا مـی‌کـنـی            تو هـم جای نفـرین دعـا می‌کنی